Dwie drogi

Dwie drogi to tytuł wystawy dwóch artystek, które spotkały się we Wrocławiu. Obie zajmują się inscenizacją w dziedzinie fotografii. Alina Kindiak przyjechała ze Lwowa i jest związana z tamtejszą Akademią Sztuk Pięknych, gdzie studiuje na studiach doktoranckich i prowadzi zajęcia ze studentami.

Obecnie przebywa w Polsce na półrocznym stypendium Gaude Polonia, które otrzymała od polskiego rządu. Ewa Martyniszyn mieszka i pracuje we Wrocławiu. współprowadzi Pracownię Fotografii Inscenizowanej w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta z ramienia Katedry Sztuki Mediów angażując studentów w projekt badawczy dotyczący granic inscenizacji, uzyskała tytuł doktora w 2018 r. w Łódzkiej Szkole Filmowej.

Wystawa jest przedsięwzięciem spontanicznym, próbą ukazania dwóch różnych postaw artystycznych, ale także artystycznym dialogiem, punktem zbieżnym na mapie, ale i miejscem metaforycznego spotkania w czasie takim, a nie innym, również na drodze kreacji, a dokładniej – inscenizacji.

Droga Ewy Martyniszyn

Inscenizacja od zawsze towarzyszyła mojej drodze twórczej, sama specyfika rejestracji medium fotografii nie wystarczała mi. Kreacja zmieniała szarą codzienność w interesujące spotkania z ludźmi, dostarczała emocji, była sposobem na zatrzymanie się i wzbudzanie refleksji u siebie i u innych. Czasem inscenizacja stanowiła ingerencję w obraz fotograficzny, innym razem była aktem rozegranym przed kamerą aparatu fotograficznego, bądź też dokumentalną rejestracją zagraną jednak według pomysłu i preparowaną wraz z innymi elementami takimi jak dźwięk, tekst i autorska prezentacja. Z czasem przyszło spostrzeganie niuansów inscenizacji i znajdowanie gotowych obrazów w otaczającej rzeczywistości, które wyglądały jak gotowe do uwiecznienia sceny.

Obecnie prezentowany cykl prac wpisuje się w kilkuletnią pracę nad dziełem habilitacyjnym pt. O doświadczeniu bezpośrednim i jego braku, same fotografie przechodziły metamorfozę, były przetwarzane na różne sposoby, ostatecznie (a może i nie) wskutek spotkania z Aliną i pojawienia się pomysłu wspólnej ekspozycji powstały nowe wielkoformatowe prace, które estetyką nawiązują do jej prac, wpisują się także w konkretne umiejscowienie galerii Łącznik pomiędzy Instytutem Matematyki i Informatyki UWr., którą prowadzę od 5 lat. Realizacja pt. Symulakry dotyczy relacji międzyludzkich, a konkretnie: komunikacji, zmieniającej się pod wpływem galopującego postępu cywilizacyjnego i wszechobecnych social media. Za pomocą zabiegu pikselizacji i przeskalowania obrazów skłaniam widza do refleksji na temat przyszłości, której początek sięga już prezentacji Fonegramów (czarno-białych portretów małżeńskich wykonanych w świetle telefonów komórkowych).

Droga Aliny Kindiak

Moja droga do fotografii inscenizowanej rozpoczęła się w dzieciństwie, kiedy rodzice powiesili na drzwiach piękny ręcznik z psem i kotem. Pamiętam także jak moja mama ubrała mnie i mojego brata w najlepsze ubrania i zrobiła nam odświętne fryzury. Tata klikał wtedy Zenith’em pierwsze inscenizowane zdjęcia, które zapisywane były na kliszy, a mama rozśmieszała nas przez ramię. W szkole przyglądałam się nauczycielom i zastanawiałam się jak wyglądają w domu, co kryje się za utartym wizerunkiem nauczyciela? W mojej głowie rysowały się pierwsze inscenizacje. Zaczęłam przeprowadzać eksperymenty z krewnymi i przyjaciółmi. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu odważyłam się eksperymentować także ze znajomymi. W ten sposób kontynuuję tę drogę, która stała się dziś tematem moich badań pracy doktorskiej. To właśnie na tej wystawie prezentuję fotografie – efekt inscenizacji portretów nieznajomych, z którymi rozmawiałam przez kilka minut: z nowo poznanymi koleżankami i kolegami z Galerii Miejskiej. Spontanicznie tworzyłam rekwizyty z tego, co znalazłam w pomieszczeniach lub przyniosłam ze sobą. Wśród tych zdjęć jest także kilka fotografii moich znajomych oraz mój autoportret dla porównania i zaprezentowania kilku ścieżek inscenizacji. Bez małych dróg nie dotarlibyśmy do dużej autostrady. Dlatego jestem wdzięczna za nasze spotkania dróg z Ewą Martyniszyn, które w przypadku wystawy, nie łączą się, ale razem dają tak twórczy efekt.

Kurator wystawy: Ewa Martyniszyn

Alina Kindiak – urodziła się 25 kwietnia 1992 roku w Winnicy w Ukrainie. Ukończyła w Kijowie Narodowy Uniwersytet Pedagogiczny im. Drahomanova na Architekturze Wnętrz. Potem odbyła studia licencjackie we Lwowie, a w latach 2014-2016 studia magisterskie z zakresu projektowania graficznego w Akademii Sztuki we Lwowie. Od 2016 roku wykłada fotografię na Wydziale Grafiki Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuki. W 2022 roku rozpoczęła podyplomowe studia doktoranckie na swojej uczelni.

... „W centrum twórczości autorki zawsze znajduje się człowiek, poprzez poznanie którego, poznaje samą siebie. Rozpoznawalną cechą jej twórczości jest reżyseria obrazu, w którym zdjęcie konkretnego człowieka zostaje wykorzystane do tworzenia własnej opowieści. Znaczący wpływ na podejmowane tematy prac ma fascynacja fotografią mody. Bohaterami zdjęć są zazwyczaj bliscy, przyjaciele, współpracownicy – a nie profesjonalni modele. Najważniejsze jest to, że żadna osoba nie wie przed zdjęciami, w jakim otoczeniu artystka go zanurzy. Dlatego też pozując i nie mając przygotowania aktorskiego, modele nie ukrywają swoich emocji z przeżywania swojej roli i nowego doświadczenia życiowego. Artystka często staje się bohaterką swoich zdjęć, poszukując w ten sposób relacji swojego „ja” ze światem, mówiąc nam to, na co nie ma słów. Zapewne dlatego zdjęcia nie mają tytułów, bo każde słowo jest w jakimś stopniu ograniczeniem”... Fragment ze wstępu do katalogu Lidii Holosko.

Ewa Martyniszyn – adiunkt w Katedrze Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. W 2018 roku uzyskała tytuł doktora w zakresie sztuk filmowych (fotografii) w Łódzkiej Szkole Filmowej. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu Wydziału Komunikacji Multimedialnej (1998-2004) specjalności: fotografia (dyplomy z wyróżnieniem) oraz Państwowego Pomaturalnego Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy w Opolu, specjalność: jak wyżej(1996-1998). Nauczyciel we Wrocławskich Szkołach Fotograficznych (AFA, PHO-Bos) w latach 2004-2009 oraz w Pomaturalnym Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy we Wrocławiu (2004-2020). Członkini ZPAF od 2005 r. Od 2019 prowadzi galerię Łącznik Uniwersytetu Wrocławskiego. Artystka, dydaktyk, kuratorka wystaw, organizatorka i członkini jury konkursów związanych ze sztuką, brała udział w licznych wystawach w kraju i za granicą. Ma na swoim koncie publikacje w książkach i czasopismach fotograficznych oraz dotyczących sztuki. W obszarze jej zainteresowań twórczych i badawczych znajduje się fotografia inscenizowana i jej granice, tematyka prac skoncentrowana jest wokół człowieka, czasu, natury. Od 2004 r. zajmuje się min. tematyką monideł, tworząc współczesne obrazy obrazy tego rodzaju w Pracowni Fotografii i Monideł oraz pisząc teksty na ten temat i kolekcjonując stare monidła.
www.emonidla.pl