Seria

Wystawa malarstwa Marka Ruszkiewicza to wielopłaszczyznowa opowieść, która odkrywa przed widzem różnorodne, wieloznaczeniowe warstwy i stopnie transparentności, obecne zarówno w technice, jak i tematyce dzieł. Każde płótno stanowi część głębszej narracji, gdzie przenikające się kolory i tekstury tworzą subtelne i nierzadko zaskakujące połączenia.

Z całą pewnością w pracach możemy doszukać się wrażliwości wyrażonej w malarskim operowaniu laserunkiem, jak również śmiałej geometryczności, którą na co dzień możemy obserwować w jego rzeźbach – będących jednymi z głównych realizacji artystycznej drogi Marka Ruszkiewicza. W prezentowanych pracach równocześnie prowadzone są narracje o bieli i zanikaniu – momentami silnie zsyntezowane kompozycje, zdające się balansować na granicy widoczności, ukazują refleksję nad naturą obecności i nieobecności w sztuce. Te wszystkie elementy, jak mówi sam autor - spotykają się w ortodoksyjnej sytuacji malarskiej - gdzie klasyczne podejście do malarstwa zostaje skonfrontowane z nowoczesnym spojrzeniem na podjęte tematy. Całość ekspozycji to starannie wyselekcjonowany zbiór prac, które artysta stworzył na przestrzeni ostatnich dziesięciu lat, w pewien sposób stanowiąca  podsumowanie i syntezę jego twórczych poszukiwań.

Kurator: Tomasz Wiktor

Marek Ruszkiewicz – ur. w 1987 r. we Wrocławiu. W latach 2008-2013 studiował na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Uzyskał dyplom w pracowni prof. Christosa Mandziosa (2013 r.). W latach 2016-2019 kształcił się na studiach doktoranckich na macierzystej uczelni. Obronił pracę doktorską w 2021 r., jego promotorem był dr hab. Mateusz Dworski. Pracuje na Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu od 2020 r. w pracowni prof. ASP Grzegorza Niemyjskiego. Prowadzi zajęcia w I Pracowni Rzeźby.

Autor kilkunastu wystaw indywidualnych oraz uczestnik kilkudziesięciu wystaw zbiorowych. Jego prace znajdują się w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą. Realizuje projekty związane z konstrukcją, dekonstrukcją i destrukcją, tym samym zwracając uwagę na procesy przemijania. Nieprzerwanie interesuje się przewrotnością zjawisk destrukcyjnych, a zarazem możliwymi trudnościami w ich dostrzeganiu. Stawia pytania o początek i koniec procesów estetycznych. Twierdzi, iż istotą destrukcji we współczesnej rzeźbie jest zainicjowanie sprzyjających warunków do powstania kolejnej sytuacji rzeźbiarskiej. Prezentowanie wyników badań na polu rzeźby, dzieli z rozwiązywaniem problematyki rzeźby wobec funkcji.