SCENOGRAFIA TERAZ!
 Konferencja Naukowa Katedry Scenografii ASP Wrocław

Jej spektakle były pokazywane na festiwalach w Wenecji („Wściekłość” Jelinek),  Paryżu („Sen nocy letniej” Szekspira) , Londynie („Makbet” Szekspira) , Berlinie („Sen nocy letniej” Szekspira), Tibilisi („Zmierzch bogów” wg scenariusza L. Viscontiego), Seulu („Makbet” Szekspira), Madrycie („Pod presją” wg scenariusza J. Cassavetesa) , Nitrze („Woyzeck” A. Buchnera), Moskwie („Babel” Jelinek), Sankt Petersburg („Fedra” wg własnego scenariusza).

Dwukrotna laureatka nagrody Laur Konrada na festiwalu Interpretacje w Katowicach ( za spektakle „Woyzeck” Buchnera i „Dybuk” Anskiego). Trzykrotna laureatka nagrody Olśnienia Onetu (za „Hamleta” Szekspira, „Pod presją” wg J. Cassavetesa, „Dziady” Mickiewicza). Laureatka Paszportu Polityki (2006). Otrzymała również: Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013),  Nagrodę Srebrny Lew na Biennale di Venezia (2017), Nagrodę miesięcznika Teatr im. K. Swinarskiego (2018) oraz Grand Prix Boska Komedia (2018)

Od 2010 do 2020 związana z AST w Krakowie, wykładowca na kierunku reżyseria.

W latach 2012, 2017, 2020 realizowała spektakle dyplomowe w Krakowie i Warszawie  na kierunku aktorstwo. 

Od 2017 związana z Akademią Teatralną w Warszawie, w latach 2018-2020 dziekan kierunku reżyseria. Współpracuje z PJATK. 

Projektowała scenografię do przedstawień w reżyserii Iwana Wyrypajewa, m.in Wujaszek Wania w Teatrze Polskim w Warszawie.

Zadebiutowała jako twórca scenografii i kostiumów w Teatrze Wielkim Operze Narodowej przygotowując na Scenie Kameralnej inscenizację JAKOBA LENZA Wolfganga Rihma. Kolejna realizacje operowe to scenografia do HALKI Stanisława Moniuszki W Operze Narodowej w reż Natalii Korczakowskiej, oraz BORYS GODUNOW w reżyserii Iwana Wyrypajewa,Teatr Wielki w Poznaniu.

 Nagrodzona w Konkursie “Klasyka Żywa” w 2015 roku za ”Bramy raju" Jerzego Andrzejewskiego we Wrocławskim Teatrze Współczesnym i "Przedwiośnie" Stefana Żeromskiego w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku.

Był dramaturgiem przy spektaklach Grzegorza Wiśniewskiego (m.in. Ryszard III, nagrodzony Złotym Yorickiem dla najlepszego spektaklu szekspirowskiego), Adama Nalepy, Jacka Jabrzyka czy Kuby Kowalskiego. Jego dramaty były wystawiane w polskich teatrach i tłumaczone na niemiecki, rosyjski i hiszpański. Finalista Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej. Reżyseruje w teatrach dramatycznych i lalkowych w Gdańsku (Teatr Wybrzeże, Teatr Miniatura), Krakowie (Teatr im. J. Słowackiego, Teatr Ludowy, Teatr Łaźnia Nowa), Lublinie (Teatr im. Osterwy, Teatr im. H. Ch. Andersena), Wrocławiu (Wrocławski Teatr Lalek) czy Katowicach (Teatr Śląski, Teatr Ateneum).

Laureat wielu nagród m.in. w konkursie Klasyka Żywa za adaptację powieści Faraon Bolesława Prusa i za reżyserię Znachora (uhonorowanego również nagrodą dla najlepszego spektaklu), Wesela i Krzyżaków (również nagroda publiczności), na Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalek (najlepszy spektakl – Krzyżacy), w ramach Teatralnej Karuzeli (najlepsza adaptacja – Księga dżungli). Jego spektakl Calineczka otrzymał Nagrodę Specjalną im. Stanisława Wyspiańskiego.

Prowadzący wielu warsztatów teatralnych, m.in. międzynarodowych warsztatów dot. tematyki holocaustu Sound in the Silence, warsztatów dramatopisarskich (m.in. w Teatrze Łaźnia Nowa „Nowa Huta – moja miłość”, w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie w ramach Centrum Dramatu Najnowszego, w Narodowym Starym Teatrze „Młodzi w Starym” czy wraz z krakowską młodzieżą teatralną w ramach Klubu Wyspiańskiego). Wykładał również na Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie Gdańskim oraz na Filologii Polskiej Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.

W swoich pracach stosuje głównie technikę wielowarstwowego łączenia obrazów, cyfrowych kolaży, uzyskując efekt wizualnych powidoków. Eksploruje możliwości inscenizacyjne AI, sztuki generatywnej, 3d, filmu i fotografii.

Twórca oprawy wizualnej do ponad 60 spektakli teatralnych m.in w Polsce, Niemczech, Szwajcarii, Szwecji, Francji, czy Czechach. Współpracuje z artystami i festiwalami muzycznymi produkując teledyski i wizualizacje koncertowe.
instagram: @natanberkowicz

Charakteryzuje je poczucie humoru i szczególna relacja reżyserki z aktorkami i aktorami, którzy tworzą przejmujące postaci w lekkiej formie. Od debiutu w 2005 roku zajmuje się tematem sztuki władzy. W „Elektrze.Lekcji Anatomii” wg Eurypidesa (Teatr Dramatyczny w Jelenie Górze) kobieta uwikłana w struktury patriarchatu; system edukacyjny, religie, kulturę to jednocześnie aktorka zamknięta w sieci spojrzeń chóru i widowni. W„Pasażerce” wg Zofii Posmysz (Teatr Współczesny we Wrocławiu) Korczakowska przyglądała się zjawisku stanu wyjątkowego i biopolityce. Jest autorka oryginalnej adaptacji Biesów, F. Dostojewskiego, (Studio, 2018), w której centrum ustawiła teoretyka systemu totalitarnego Szygalewa, postać, która fascynowała filozofów zachodnich ale była dotąd redukowana w teatrze. Krytyk American Theatre magazine J. O’quinn napisał o „Biesach”: „Żaden z artystów z Generation After 2 nie był bliższy społeczno-politycznym dylematom kraju niż Natalia Korczakowska”. Reżyserka konsekwentnie krytykuje system, bada granice pragnienia władzy i wolności artysty w ramach aktualnych kanonów sztuki. Często stosuje profanacje jako narzędzie do przywracania rzeczom uświęconym wymiaru ludzkiego i przez to użyteczności. W spektaklu „Witkacy/Dwu głowę ciele” (REDCAT Theater, Los Angeles 2019) – profanacja „Szeptów i Krzyków” Bergmana idzie w parze z krytyka społeczeństwa zachodniego i jego mechanizmów pozbawiania młodych ludzi wymiaru duchowego i osobowości.

W spektaklach Korczakowskiej wyjątkowa jest gra proponowana przez reżyserkę widowni. W „Solaris.Raport” (TR Warszawa 2009) relacja z widzami staje się przedmiotem badania i eksperymentu przez ustawienie ich w roli tajemniczego Oceanu Stanisława Lema, z którym kontaktu nie potrafią nawiązać zamknięci na scenie-stacji kosmicznej solaryści-aktorzy.
W kwietniu 2016 roku Korczakowska została dyrektorką artystyczną Teatru Studio w Warszawie, którego nazwę zmieniła na STUDIO teatrgalerię. Krytyk teatralny Mark Swed napisał w „Los Angeles Times”: „teatrgaleria jest zarówno galerią, jak i przestrzenią teatralną, gmatwa i miesza ze sobą różne formy sztuki, spajając je w wielomedialne praktyki. Unosi się nad nią vibe Fluxusu”.

Z jej inicjatywy w partnerstwie z Anna Lewanowicz, w odpowiedzi na kryzys wywołany pandemią COVID-19  powstała międzynarodowa platforma współpracy artystów teatru  „Open Studios”. W Studio stworzyła unikalny zespół aktorski, który szybko został okrzyknięty jednym z najlepszych w kraju. Ich pierwsze wspólne przedstawienie, „Berlin Aleksanderplatz” Alfreda Doblina stało się kultowe w Warszawie.
Jako reżyserka operowa zrealizowała „Jakoba Lenza” W. Rihma oraz głośną „Halkę” S. Moniuszki pod batutą Marc’a Minkowskiego w Teatrze Wielkim w Warszawie. Współpracowała z prestiżową orkiestrą Ensemble Modern nad El Cimarrón H. W. Henzego w hamburskim Thalia Theatre. Wyreżyserowała „Zagubioną autostradę” E. Jelinek i O. Neuwirth na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Nowe Horyzonty we Wrocławiu.
W czerwcu 2019 roku wyreżyserowała na Placu Defilad w Warszawie plenerowy pokaz opery „Madame Butterfly” G. Pucciniego z wybitnymi śpiewakami Aleksandrą Kurzak i Robertem Alagną.

W lutym 2020 roku odbyła się premiera „Biesów VR”, spektaklu-wystawy, adaptacji powstałych w 2018 roku Biesów do nowego medium – wirtualnej rzeczywistości. Jej najnowszą produkcją w STUDIO był „Krasz” na podstawie „Kraksy”, kultowej dystopijnej powieści J.G. Ballarda. Przedstawienie miało premierę w marcu 2021 roku i podejmuje tematy uzależnienia od przemocy i narcyzmu. Korczakowska od 2018 roku współpracuje z CalArts Center for New Performance w Kalifornii

Należy do grona najważniejszych artystów eksperymentujących z językiem sztuki, eksploruje kreatywny potencjał współczesnych mediów komunikacyjnych.

Dyplom w Pracowni Intermedialnej „Pi” prof. Witosława Czerwonki, ASP Gdańsk gdzie  aktualnie wykłada na wydziale Malarstwa.

Debiutował jako performer w 1990, (Galeria Wyspa) współtworząc duet Ziemia Mindel - Wurm. (z M. Rogulski).

Od lat 90. aktywnie uczestniczy w współtworzeniu gdańskiego środowiska artystycznego, angażując się w inicjatywy twórcze i działania społecznościowe.

Wyrzykowski współtworzył Otwarte Atelier, którego siedziba mieściła się w budynku dawnej łaźni miejskiej (obecnie CSW Łaźnia). Był wiceprezesem Fundacji Wyspa Progress. Współpracował z Fundacją Sfinks tworząc jedne z pierwszych w Polsce wizualizacji na żywo do muzyki techno. Obecnie jest członkiem rady Fundacji Kolonii Artystów.

Jego aktualna aktywność z wykorzystaniem najnowszych technologii do kreowania globalnych partycypacyjnych performance i instancji  wideo jest rozwinięciem indywidualnych wystąpień z lat 90-tych.

Współzałożyciel i dyrektor artystyczny grupy C.U.K.T. (Centralny Urząd Kultury Technicznej), wykorzystującej prekursorsko zasięg Internetu do działań artystycznych i aktywistycznych (Kampania Prezydencka Wiktorii Cukt, 2001).

Jest autorem pionierskiej polskiej pracy internetowej (44, 1999)  opartej na poczcie królów polskich Matejki.

Praca wideo („Beta Nassau” 1993) znajduje się w kolekcji Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Praca wideo („Atomic Love”,  2006) znajduje się w kolekcji Musée National d’Art Moderne Centre Georges Pompidou w Paryżu.

Jego prace znajdują się również w kolekcjach, Muzeum Nowoczesnym we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, NOMUS w Gdańsku, CSW Zamek i prywatnej kolekcji Pinchuk Center w Kijowie.

Wybrane nagrody i wyróżnienia:

• 2021, Grand Prix Gdańskie Biennale Sztuki, GGM, Gdańsk.
• 2018, Nagroda na Międzynarodowym Konkursie na Intermedialne Dzieło Sztuki, ICIA Kraków.
• 2008, Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska.
• 2003. „Extended Body - Cyborg's Manual – Hunting Posthuman”, prezentacja, MOMA, Nowy Jork
• 2003, Nominacja do Nagrody Deutche Bank, Galeria Zachęta, Warszawa
• 2001, „Visiting Artist“ w The School of the Art Institut of Chicago, Chicago, USA
• 2002, „Visiting Artist“ w The Stanford University, Stanford, USA
• 1997, Druga Nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Mediów WRO, Wrocław
• 1994, "Deutscher Videokunstpreis ", ZKM, Karlsruhe, Niemcy
• 1995, Pierwsza nagroda na Międzynarodowym Festiwalu Mediów,WRO, Wrocław
• 1995, Nagroda na Festiwalu Champ Libre, Montreal, Kanada
• 1993, Nagroda Dyrektora PGS (R. Ziarkiewicz), Sopot  

Wybrane wystawy indywidualne:

• 2024, „KHODA. Transformizm”, PGS Sopot.
• 2021, „Polaka Twarz. Scenopis v 1.3”, Muzeum Współczesne, Wrocław.
• 2014, „Jestem Ukraińcem. Strzelaj!”, Galeria ASP, Gdańsk.
• 2012, „Emotikon”, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, (z R. Rumas)
• 2011, „Emotikon”, Muzeum Sztuki w Łodzi ( z R. Rumas)
• 2009, "Przeżyją tylko Ci, którzy to zaplanowali", Galeria Arsenał, Białystok
• 2008, "Peter Style", Centrum Mediów Wro, Wrocław
• 2006, „Polowanie na człowieka“, CSW Zamek, Warszawa
• 2002, „Obrońcy”, CSW Łaźnia, Gdańsk ( z I. Chichkan)
• 2000, „Biuro Wyborcze Wiktorii Cukt”,  Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa. (CUKT)
• 1999, „Promocja”, CSW Zamek, Warszawa

Wybrane wystawy  grupowe:

• 2022, “Une donation contemporaine Kharkiv, Kyiv, Odessa”, Center Pompidou, Paryż, Francja
• 2021, „Polaka Twarz. Scenopis v 1.3”, wystaw indywidualna, Muzeum Współczesne, Wrocław.
• 2019, „140 Beats Per Minute. Rave Culture and Art in 1990s Poland”, Tate Modern, Londyn
• 2016, “Sobreexposition”, Muzeum Sztuki Współczesnej, Santiago, Chile
• 2014, Atlas nowoczesności.  Kolekcja sztuki XX  i XXI wieku, Muzeum Sztuki, Łódź
• 2013, “BRITISH BRITISH POLISH POLISH: Sztuka krańców Europy, długie lata 90. i dziś”, CSW Zamek, Warszawa
• 2012, “Splice. At the intersection of Art and Medicine”, UTAC, (University of Toronto Art Centre) Toronto, Kanada
• 2009, Międzynarodowa Kolekcja Sztuki Współczesnej. Edycja 5, CSW Zamek, Warszawa
• 2009, "New Old Cold War", Moscow Biennale, Moskwa  
• 2006, „New Video New Europe“, The Kitchen, Nowy Jork, USA
• 2005, „Poza czerwonym horyzontem“, CSW, Moskwa, Rosja
• 2004, “Modern Means: Continuity and Change in Art, 1880 too Now”, MoMA, Nowy Jork
• 2004, “Modern Means”, Mori Art Muzeum, Tokyo
• 2003, Pierwsze Biennale w Pradze, Praga, Czechy
• 2002, “Art.ificial Emotions”, ITAU Center, San Paulo, Brazylia
• 2002, “Lounge Video”, MOMA, Nowy Jork, USA
• 2001, “Pomiędzy – sztuka z Polski”, Chicago Culture Center, Chicago, (C.U.K.T.)
• 2000, “Wired Body / Mediated Body”, Pacific Cinematheque, Vancouver, Kanada
• 2000, "After the Wall", Neue Nationalgalerie im Hamburger Bahnhof, Berlin (C.U.K.T.)
• 1999, “"After the Wall", Moderna Museum, Sztokholm. (C.U.K.T.)
• 1997 „ New Trends in International Video”, The Museum of Modern Art., New York.
• 1997, “Transformator emocji”, Galeria Budapest, Budapeszt, Węgry
• 1996 " Special Video Formes Festival ", Printemps, Francja.
• 1996  " 9 VideoFest ", Podewil, Berlin, Niemcy.
• 1995 " Image Forum Festival ", Tokio, Osaka, Japonia.​​​​​​​

Jest autorką dwóch monografii opublikowanych w języku polskim: Przestrzenie obrazów Leszka Mądzika, Lublin 2008, Wystarczy tylko otworzyć drzwi…. Przedmioty w twórczości Tadeusza Kantora, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2015. Ponadto jest autorką kilkudziesięciu artykułów naukowych drukowanych w pismach naukowych polskich, francuskich, czeskich, oraz kilku publikacji anglojęzycznych.

Dominika Łarionow jest członkinią: Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Polskiego Towarzystwa Badań Teatralnych (PTBT) oraz International Federation for Theater Research (IFTR/FIRT). W ramach tej międzynarodowej organizacji w latach 2006-2014 była przewodniczącą Scenography Working Group. Była członkiem Editorial Board pisma: “Theater and Performance Design”, Routledge. Obecnie jest członkiem Editorial Committee pisma “Theater Art Journal”, Tel Aviv University.

W latach 2017-2020 była współpracownikiem zespołu badawczego realizującego grant Zmiana ustawienia. Scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku przy Instytucie Teatralnym im Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie pod kierownictwem prof. dr hab. Dariusza Kosińskiego. W ramach grantu powstała wystawa poświęcona scenografii polskiej w XX wieku w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie (19 października 2019 – 19 stycznia 2020) oraz trzy tomowa książka, która ukazała się w 2020 roku. Obszerna publikacja została wydana przez Instytut Teatralny i otrzymała nagrody: PTBT oraz Komitetu Nauk o Sztuce PAN.

Dominika Łarionow była jurorem kilku konkursów ogólnopolskich organizowanych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz instytucje samorządowe miast: Lublina i Łodzi: na najlepszą scenografię teatralną w sezonie 2016/2017 współprowadzonego przez Scenę w Budowie w Lublinie oraz od pierwszej edycji „Komediopisania” konkursu na najlepszą komedię polską, współprowadzonego przez Teatr Powszechny w Łodzi.

Dominika Łarionow jest laureatką nagrody Złotego Pióra im Jerzego Katarasińskiego za sezon artystyczny 1998/99. W latach 2004-2017 była członkinią Kapituły i jurorem tej nagrody przyznawanej w Łodzi, której pomysłodawczynią była Iwona Śledzińska-Katarasińska. Monografia Dominiki Łarionow Wystarczy tylko otworzyć drzwi….Przedmioty w twórczości Tadeusza Kantora, otrzymała nagrodę wydawnicza na Targach Książki Akademickiej w Poznaniu w 2015 roku.