Strukturalne obsesje

Zapraszamy do Muzeum Śremskiego na otwarcie dwóch wystaw indywidualnych – Jarosławy Pabich-Szmyt i Jacka Jarczewskiego – odbywających się pod wspólnym tytułem Strukturalne obsesje. Wernisaż odbędzie się 2 lutego o godz. 17:00.

Strukturalne obsesje w gościnnym Muzeum Śremskim stanowią prezentację nawiązującą do wrocławskiego strukturalizmu oraz osiągnięć polskiego malarstwa materii. Są to dwie ekspozycje indywidualne, nieprzypadkowo wystawione tuż obok siebie w jednej przestrzenni wystawienniczej. Malarstwo skupia w sobie malarza, absorbując z niego tyle ile jest w stanie z siebie wydać. Sięgając po wszystko powstaje dzieło malarskie wizualizujące autora. Siła talentu i zaangażowanie pozwala na tworzenie dzieł sztuki. Preferencje artysty odznaczają się w formie obrazu. W naszym przypadku są zauważalne w szczególny sposób. To mięsiste impasty, wyraziste struktury, często mineralne materie malarskie. Anatomia struktur młodej malarki i moja dojrzała haptyczność jest „obsesją”, odnoszącą się do silnej koncentracji na pewnych zainteresowaniach. Poszukujemy własnych materiałów, które modyfikujemy w materię malarską, realizując obrazy żywe. Nasze obrazy ożywiane światłem, które może budować nastrój faktur, pozostawiają przestrzeń dla odbiorcy- właściciela obrazu, zachęcając do współtworzenia przestrzeni miejsca, które wypełnia. Na swoje sposoby prowokujemy widza do aktywności. Prowokacyjność odbioru potęgowana jest prawdą materiału, który buduje oraz nawiązuje do początków malarstwa. Posiadamy wspólne korzenie w myśleniu o malowaniu i na pierwszy rzut oka podobnie się wyrażamy. Jednak moje obrazy haptyczne, określiłem dokładnie dotykalnymi, stawiając na pełny kontakt z widzem, uwzględniając potrzebę dotyku - sprawdzenia. Ta koncepcja rozwija się od mojego dyplomu. Jarosława wspomina o dotykaniu jej obrazów jedynie częściowo lub wcale, pozostawiając tą możliwość jedynie w teorii. Głównie skupia się na odbiorze wizualnym konfrontacji i współdziałania różnorodnych tworzyw na jednej lub kilku zestawionych ze sobą płaszczyznach. Postawiliśmy na skonfrontowanie naszych postaw, wskazując nasze konotacje i licząc na nowe spostrzeżenia, które popłyną od widzów. Obecna prezentacja jest trzecią próbą wspólnej formuły malarskiej, skoncentrowaną na indywidualizacji twórczej opartej na instynkcie, energii, ekspresji i intelekcie malarki i malarza.

Jacek Jarczewski

Strukturalne obsesje są nie tylko prezentacją dwóch różnych ale jakże podobnych postaw twórczych, które łączy jeden sposób wyrażania w postaci impastowego reliefu, lecz także są to zderzenia innych wrażliwości, procesów kreacyjnych, gestów, kompilacji materiałowych lub narzędziowych, czy sposobów formowania, albo budowania materii malarskiej. Niniejsze zestawienie dwóch ekspozycji tworzy pomiędzy nimi pewne napięcie, będące szerszą niż dotychczas odpowiedzią na pytanie: czym jest struktura? Jest to zamierzony zabieg, ponieważ w odbiorze wizualnym rozwiązania, pojawia się kolejne, bardziej rozbudowane zagadnienie, stanowiące główny obszar moich badań oraz poszukiwań twórczych, którego fundamentem są wielopłaszczyznowe i niejednoznaczne kontrasty malarskie. Jest to tzw. anatomia struktury, która ma ogromny wpływ na postrzeganie obrazu. Prezentowane malarstwo wpisuje się w sztukę naturalizmu materii. Prace mojego autorstwa zostały zrealizowane pod wpływem konkretnych scenerii oraz kadrów natury z różnych regionów kraju. Szczególność dotyczy zarówno części obrazów, nazwanych kompozycjami strukturalnymi, które powstały za pośrednictwem autorskich mieszanek materiałowych, jak i licznych zestawień: klasyki ze współczesnością, tradycji z eksperymentem, materii organicznej z mineralną, form realizmu z ich abstrakcyjną kontynuacją, brzmień, tworzyw, faktur, śladów narzędzi itd. Dzięki kolejnej próbie zestawienia własnej ekspozycji o charakterze uporządkowanych materii na pograniczu realizmu z haptycznym, abstrakcyjnym i bardziej swobodnym zestawem prac prof. Jarczewskiego w jednym miejscu, pojęcie anatomii struktury zostało poszerzone o ujęcie interpersonalne i interstrukturalne a całokształt prezentacji poprzez bogactwo materii podkreśla siłę organiczności prac oraz tworzy specyficzny, unikalny kontrast, którego sformułowanie na ten moment pozostawiam odbiorcy. Uwydatnione spektrum przekroju powłoki malarskiej prowokuje do nieco innego spojrzenia na obraz, zachęca do zatrzymania się, do refleksji i zagłębienia się w przestrzeń jego wnętrza.

Jarosława Pabich-Szmyt