Profanum, Katarzyna Bogusz

Zapraszamy na wernisaż, który odbędzie się 17 marca o godz. 18:00 w IP Studio.

Dotyk, najbardziej pierwotny i najbliższy ciału zmysł, stanowi moment zetknięcia, wymianę. Bada rzeczywistość za pomocą nacisku. Nie umie oszukiwać. Jest rodzajem pisma ciała. Naznacza i brudzi. Dopuścić do dotknięcia, to wystawić na użycie, sprofanować niedostępne wcześniej sacrum. Przekroczenie progu kontaktu stanowi zdjęcie cenzury. Dotknięte zostaje zneutralizowane, poznane, traci aurę władzy zakazu. Co dzieje się jednak w momencie, gdy wszystko jest dozwolone? W kapitalizmie, sacrum i profanum zlewają się w jedno.

Jak dotykają nas obrazy? Czy gdy oczy otwierają się coraz szerzej, mamy jeszcze kontrolę nad tym, na co patrzymy? Co dzieje się, gdy tak obecne w przestrzeni publicznej widzenie, jest możliwe tylko za pomocą dotyku?

Bezużyteczność, tak obecna w kapitalistycznej nadprodukcji przedmiotów, pozbawia nas celowości dotyku. Czy można profanować to, czego nie da się już sprofanować? W krótkim eseju Kapitalizm jako religia, Walter Benjamin, rozważa utowarowienie jako formę kultową. Nieustanną pracę jako formę obrzędu, napędzaną stłumionym poczuciem winy. Ciągły wzrost społecznego nienasycenia upowszechnia nastrój bezcelowości. To, co świadomie obnażone, staje się obojętne.

Prezentowane prace, próbują przybliżyć współczesne, ekonomiczne formy kultu. Zawieszony na ścianie trójkąt, służący do haptycznej identyfikacji banknotu 200-złotowego, przeistacza się w emanację dawnego, boskiego sacrum. Wykonany ze zniszczonych banknotów, dopiero w świetle UV ukazuje esencję podziału na prawdę i fałsz.

Ułożone na podłodze galerii ścieżki, służące do wyznaczania bezpiecznej trasy dla osób niewidomych, w tym ujęciu, stanowią pułapkę systemu, możliwe do wyczucia społeczne nierówności. Wykonane z jednogroszówek – monet wrzucanych do fontann „na szczęście” – stanowią formę zapłaty za wypowiadane życzenia. Prowadzą do centrum – współczesnej fons vitae – kojarzonej głównie z luksusowymi przyjęciami fontanny z czekolady. Przepływająca w niej masa nie jest jednak przypadkowa, stanowi słodycz sennej nieświadomości, przetopione czekoladowe monety.

Katarzyna Bogusz – artystka wizualna, kuratorka. Absolwentka Fotografii na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i Teatrologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Działa na pograniczu mediów. Szczególnie istotny jest dla niej aspekt performatywny, a większość z jej prac ma charakter medytacyjny i jest relacją zawieszoną w czasie. Podejmuje tematy związane z naturą, czasem i entropią, szukając połączeń między sztuką wschodu a kulturą europejską. Często pozostawia brak tam, gdzie nadejdzie intuicyjne dopełnienie. Sięga przy tym do sytuacji, w których odbiorca ma do czynienia z uwarunkowaniami własnej percepcji i musi zdefiniować na nowo to, co widzi. https://www.katarzynabogusz.com/