Monika Konieczna, performans O oku, które widziało

Zapraszamy na performans otwarcia wystawy 'Rzecz o granicach ludzkiego poznania. Światło i cień', który odbędzie się w Krupa Art Foundation.

Monika Konieczna, O oku, które widziało, 2024, performans, instalacja

Według religii abrahamicznych człowiek powstał z prochu i w proch się obróci.
Natomiast wedle wiedzy szamańskiej jesteśmy energią: pochodzimy ze światła i powracamy do niego po śmierci.  
Wielowątkowy projekt Moniki Koniecznej jest rezultatem wnikliwych poszukiwań z obszarów związanych z ludzką percepcją, duchowością i ezoteryką.
W warstwie formalnej koncepcja pracy wychodzi od twórczości Jana Chwałczyka zainspirowanej odbiciem światła i tworzenia się cienia. Budowa performansu odnosi się natomiast do twórczości Loi Fuller – pionierki tańca współczesnego, która, stosując nowatorskie techniki oświetlenia scenicznego, uzyskiwała zjawiskowe efekty wizualne – wynikały one z odbicia światła na jedwabnej tkaninie projektowanych przez nią kostiumów.
Choreografia Koniecznej, dobór barw świateł oraz ich nieprzypadkowa sekwencja, nawiązują z kolei do duchowych i metafizycznych koncepcji uzdrawiania pola energetycznego jednostki.
W hinduizmie i buddyzmie wyróżnia się w ciele 7 (czasem 9) ośrodków psychiczno-energetycznych, czyli czakr (w sanskrycie „pola”, „okręgi”) o różnych barwach. Natomiast nauczania peruwiańskich szamanów (opierające się na tradycjach Inków) mówią o kołach światła: wedle tej koncepcji człowiek składa się z barwnych świetlnych kręgów, które tworzą energetyczną matrycę otaczającą ciało fizyczne.
Tak samo w szamanizmie, jak i w naukach jogicznych czy w medycynie chińskiej, zakłócenia pola energetycznego danej osoby mogą objawiać się dolegliwościami fizycznymi lub emocjonalnymi.
Performans Moniki Koniecznej skupia się zatem nie tylko na warstwie wizualnej i zagadnieniach związanych z ludzkim patrzeniem. Zaprojektowany przez artystkę ruch działa także poza widzialnym spektrum – w swoim założeniu posiada również aspekt uzdrawiający.
Praca ta, czerpiąc z wielu kultur, opowiada o procesie poznawania własnego ciała i poszukiwania holistycznego podejścia do praktyk zdrowotnych. Przede wszystkim mówi jednak o poszerzaniu własnej percepcji, próbach dostrzegania tego, co niewidzialne i poznawania niepoznawalnego.

Rzecz o granicach ludzkiego poznania. Światło i cień

Wystawa w Krupa Art Foundation prezentuje różnorodne prace i postawy artystyczne, których motywem
przewodnim jest temat światła i cienia.

Punktem wyjścia i źródłem inspiracji dla wystawy jest twórczość Jana Chwałczyka – artysty wizualnego, teoretyka sztuki i ważnej postaci powojennej sceny artystycznej Wrocławia. W centrum swoich zainteresowań stawiał on właśnie tytułowe światło – przez lata badał zjawiska fizyczne z nim związane, takie jak: zagadnienie absorpcji i emisji fotonów, powstawanie barw czy tworzenie się cienia. Swoje obserwacje i wnioski prezentował w formie plastycznych obiektów oraz w licznych tekstach teoretycznych.

Twórczość Jana Chwałczyka bazuje przede wszystkim na wiedzy naukowej. Wystawa w KAF przyjmuje natomiast odmienny punkt widzenia – rozpatruje to, co na granicy ludzkiego poznania.

Do udziału w projekcie zaproszone zostały współczesne osoby artystyczne, które przyglądają się tematowi światła i cienia z perspektywy wielu obszarów – duchowości, filozofii, psychologii, ekologii czy mitologii. Wykorzystując różne media, skupiają się oni nie tylko na ujęciu naukowym, ale w głównej mierze na sferze wrażeń i emocji. W trakcie tego procesu często zagłębiają się w światy bliskie podświadomości, a nawet metafizyki.

osoby artystyczne: Justyna Baśnik, Piotr Bosacki, Paweł Bownik, Radek Brousil, Jan Chwałczyk, Tomasz Dobiszewski, Magda Franczak, Michał Frydrych, Krzysztof Gil, Jonathan Gillie, Karolina Hałatek, Klaudia Kasperska, KinoManual (Maciej Bączyk, Aga Jarząb), Monika Konieczna, Mateusz Majchrzak, Weronika Anna Marianna, Daniel O’Toole, Patrycja Piętka, Władysław Strzemiński, Ira Svobodová, Pedro Torres, Wiktoria

Więcej informacji o wystawie