Kino familijne

Projekt i wystawa KINO FAMILIJNE są historią znalezionych rzeczy, interpretacją rozstrojonej rzeczywistości. Wystawa w założeniu buduje plan filmowy, który zostanie następnie wykorzystany do stworzenia realizacji wideo. Strukturą tego filmu ma być materia wystawy złożona głównie z obiektów znajdujących się w pozbawionej mieszkańców willi. Zajęty dla celów projektu opuszczony dom stał się przestrzenią dla wieloelementowych instalacji artystycznych anektujących wybrane pomieszczenia willi. Całościowo projekt składa się z rysunków, obiektów, prac wideo i realizacji o charakterze instalacyjnym.

Znane z popularnych filmowych recenzji hasło "Nic nie jest tym, czym się wydaje" trafnie określa podstawowy ton narracji całej wystawy. Zużyta warstwa ciągle obecnego wyposażenia porzuconego domu, demoniczna strona przedmiotów i ich zagadkowa dwuznaczność określają zastaną przestrzeń, w której wywołana została iluzyjna rzeczywistość i gdzie uruchomi się gra z wyobraźnią odbiorcy.

Wprowadzone do zastanej niepokojącej przestrzeni interwencje, przekształcenia formalne i przesunięcia na poziomie oczekiwanych akcentów pozwolą dostrzec mroczną stronę codzienności, co z kolei przełoży się na uwypuklenie społecznego aspektu artystycznej wypowiedzi, pozostającego tu na drugim planie. W ten sposób ujawni się kontekst rzeczywistości społecznej sprowadzony do miejsca, którym jest dysfunkcyjny dom. Odbiorca zderzy się zatem z pozornie bezpieczną przestrzenią i jej agresywnym wymiarem.

Poznańska willa z lat trzydziestych, jej materialność, a także to co rodzi się w domyśle, czyli przestrzeń "poza kadrem" stały się elementami instalacji. Język przedmiotów, z którego korzystamy by mówić o rzeczywistości łączy różne obszary i poziomy znaczeń składające się na specyficzny plan filmowy i przestrzeń ekspozycyjną, jaką jest cały dom. Relacje między pracami i pomieszczeniami, zawarte w nich treści i ich wymiana budują pole konfrontacji.

Kod materii reprezentuje obecność rzeczy i zdarzeń sugerujących zbliżanie się do jakiejś granicy albo wręcz granicy tej przekroczenia, po których pozostały ślady zapisane w porzuconych przedmiotach. Groteskowy wymiar kolejnych wątków buduje "śmieszno-straszny" społeczny komentarz.

Kuratorzy: Róża i Rafał Tomikowscy

Artysta: Marcin Mierzicki

Marcin Mierzicki. Urodzony w 1973 r. w Lublinie. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, w której obronił dyplom z malarstwa i doktorat w dziedzinie sztuki. Artysta wizualny, tworzy obrazy, instalacje, obiekty oraz prace wideo. Punktem wyjścia w jego działaniach jest obraz i przekraczanie typowej dla obrazu dwuwymiarowej płaszczyzny w kierunku akcentowania jego materialności.

Realizuje prace zawierające kontekst społeczny, oparte na działaniach w procesie i prowokujące odbiorcę do udziału w efektach tych działań. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2005 i 2011 r. Otrzymał drugą nagrodę na Triennale Rysunku Wrocław w 2022 r., a także stypendium artystyczne Prezydenta Wrocławia na 2025 r.

Autor wystaw indywidualnych i zbiorowych, m.in.:"Sytuacja jest doskonała" w Galerii Entropia we Wrocławiu, „Now we fall horizontally” w Midway Gallery w Bostonie (USA), „Coś od zera" w Galerii Entropia we Wrocławiu, „Entropia In Situ” w Sokołowsku Laboratorium Kultury, „Nie oglądaj się za siebie" Triennale Rysunku Wroclaw w Muzeum Współczesnym Wroclaw, „Balans bieli" w Galerii Neon w Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu, „Struktury absurdu" – pokaz z Józefem Robakowskim w ramach festiwalu Polish Avant Garde Cinema w Austin w Texasie (USA), „Weltschmerz" Triennale Rysunku Wroclaw w Galerii BWA Wroclaw Główny, „Archeologia. Historie (Nie)Rzeczywiste" w Galerii Curator's Lab w Poznaniu, „High Definition" w Galerii Wozownia w Toruniu, „All inclusive" w Instytucie Polskim w Bratysławie, „Granice globalizacji" w ramach 4. Mediations Biennale w Poznaniu, „Entropie der Kunst. Schone Spiele „Rozbiórka Żelaznej Kurtyny" w Kuhlhaus w Berlinie, „Mit i Melancholia" w Muzeum Współczesnym Wroclaw, „Młodzi w Muzeum. Poziom Najwyższy" w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, „Złe pomysły" w Galerii Zero w Berlinie, „Trailer" w Galerii Entropia we Wrocławiu, „Kino Awangarda" w Galerii Awangarda BWA Wroclaw.