Alfreda Poznańska. Rzeźba

Na wystawie „Alfreda Poznańska. Rzeźba” zostaną zaprezentowane wybrane prace artystki zarówno z jej lat studenckich, jak i późniejsze, m.in.: formy ceramiczne, prace z brązu.

„Listy, kartki, druki, zapiski, książki, księgi. Papiery, wśród których żyję. Przepływa poprzez nie wielość treści, myśli, słów, uczuć, informacji, spraw nasycających chwilę za chwilą.”

Alfreda Poznańska

Organizatorem wystawy jest Ośrodek Dokumentacji Sztuki ASP we Wrocławiu (kuratorzy: Marta Drobińska, Karolina Wiktor, Krzysztof Pachurka).

Wystawie towarzyszy katalog „Alfreda Poznańka” powstały we współpracy Ośrodka Dokumentacji Sztuki z Wydziałem Rzeźby i Mediacji Sztuki ASP we Wrocławiu.

ALFREDA POZNAŃSKA (3 I 1939, Małków - 7 X 2001, Wrocław)

Alfreda Poznańska urodziła się 3 I 1939 r. w Małkowie na Lubelszczyźnie. Po wojnie wraz z rodziną przyjechała na Dolny Śląsk i zamieszkała w Wysokiej Łące (nieopodal Kowar). W 1953 r. ukończyła szkołę podstawową w Kowarach, a w 1958 r. Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych we Wrocławiu. W l. 1958 - 1965 studiowała na Wydziale Ceramiki i Szkła Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych we Wrocławiu (obecnie ASP) pod kierunkiem Julii Kotarbińskiej, Xawerego Dunikowskiego i Łucji Skomorowskiej-Wilimowskiej. W VI 1965 r. uzyskała dyplom z ceramiki i rzeźby w Pracowni Rzeźby prof. Borysa Michałowskiego. Od początku swojej drogi twórczej związana była ze środowiskiem wrocławskim. W 1965 r. została członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, a od 1967 r. brała czynny udział w życiu artystycznym regionu i kraju. Eksponowała swoje prace również za granicą. 4 IX 1968 r. Poznańska została zatrudniona w Muzeum Śląskim we Wrocławiu (obecnie Muzeum Narodowe), a w okresie 1 XII 1969 – 31.08.1971 r. równocześnie pracowała w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych we Wrocławiu jako nauczyciel rzeźby. Od 1 X 1973 r. rozpoczęła pracę w Katedrze Rzeźby (Wydział Malarstwa, Grafiki i Rzeźby) na macierzystej Uczelni, zdobywając doświadczenie pod okiem prof. Borysa Michałowskiego i doc. Leona Podsiadłego. W 1981 r. doprowadziła do powołania Pracowni Małych Form Rzeźbiarskich. W l. 80. Alfreda Poznańska była zaangażowana w podziemną działalność „Solidarności” oraz rozpoczęła kontynuowaną do śmierci współpracę z Duszpasterstwem Środowisk Twórczych we Wrocławiu. W 1995 r. uzyskała tytuł naukowy profesora.

Artystka uprawiała rzeźbę w małym i dużym rozmiarze (pomniki, rzeźba ołtarzowa), posługując się rozmaitym tworzywem (ceramika, kamień, metalowe odlewy, drewno). Zajmowała się również medalierstwem (medale, plakiety), w którym osiągnęła mistrzostwo poparte nagrodami w konkursach krajowych i międzynarodowych. Jej medale, ale również rzeźby pokazywane były m.in. w Niemczech, Francji, Włoszech, Jugosławii. W 1983 r. medal jej autorstwa ofiarowano jako dar wrocławskiego środowiska plastycznego Ojcu Św. Janowi Pawłowi II. Wielokrotnie uczestniczyła w Biennale im. Dantego w Rawennie, w 1979 r. otrzymała I nagrodę za pracę poświęconą tematowi: „Piekło Dantego i współczesnego człowieka”. W jej twórczości dominował nurt realistyczny, mocno osadzony w tradycji, najczęściej powtarzanymi motywami były: list, koperta, księga, liść. Podejmowała tematy z otoczenia, nieprzemijalność wartości duchowych i religijnych (kaplica Św. Edyty Stein we Wrocławiu), wątki społeczne i patriotyczne.