Balthazar Klossowski de Rola

artysta malarz
(1908 - 2001)

Promotorem doktoratu był prof. Konrad Jarodzki.

Wzrastał w domu arystokratów i artystów. Jego ojciec – polski szlachcic Erich Klossowski – malarz, krytyk i historyk sztuki, matka, Baladine, hrabina rosyjskiego pochodzenia, także malarka, przyjmowali najznakomitsze postaci świata sztuki, wśród których byli: Paul Valery, Andre Gide, Wacław Niżyński, Pierre Bonnard, Henri Matisse, André Derain, Maurice Denis. W klimacie tego domu kilkuletni Balthazar odkrywał swą drogę malarstwa. Regularnych lekcji nigdy nie pobierał - „jedynie” wskazówki od Bonnarda i Marisse'a. Studiował dzieła wielkich malarzy przeszłości: Poussina, Courbeta, Cezanne'a, Pierro della Francesca, Massacia, Masolina.

„Balthus wielki samotnik, [jak pisze o nim Marek Dyżewski] nie związał się z żadnym z modnych kierunków artystycznych, stylów, czy twórczych ugrupowań. Znalazł dla siebie zupełnie wyjątkowe miejsce w sztuce, poza abstrakcjonizmem, poza surrealizmem – na terenie malarstwa figuratywnego. Wypowiadał się w klasycznych formułach tematycznych, takich jak pejzaż, portret, akt, martwa natura, przesycając swe dzieła atmosferą niezwykłości i tajemniczości.” W jego obrazach, jak zauważył prof. Konrad Jarodzki w wygłoszonym przez siebie Laudatio: „Poprzez formę wyrażone i uwidocznione zostało wewnętrzne życie osoby ludzkiej, zwierzęcia, a nawet każdego przedstawionego przedmiotu i krajobrazu. Jego wizja oddaje sprawiedliwość widzialnemu światu. (…). [Balthus] uprawia malarstwo realistyczne, ale uważa, że realizmu nie ma, istnieje tylko jego transpozycja. Uprawia malarstwo nierzeczywistości, lecz uznaje filozofię surrealizmu. Własny świat Balthusa i jego filozofia wizualności psychiki poszerza ludzką możliwość przeżywania własnych doznań.”

Zachwycał się nim Pablo Picasso, który zakupił jego obraz „Dzieci Blanszardów”, namalowany w 1937 r. Do kręgu jego admiratorów i przyjaciół należeli także, obok Picassa: Antonin Artaud, André Derain, Juan Miro, Alberto Giacometti, Paul Eluard, Albert Camus, Federico Fellini.

Był dyrektorem Akademii Francuskiej mieszczącej się w Villa Medici w Rzymie.

Wystawy:

• w paryskiej Galerii Pierre, 1934 r.
• podczas weneckiego Biennale w Scuola di San Giovanni Evangelista,1980 r.
• w Centrum Pompidou w Paryżu, 1983 r.
• w nowojorskim Metropolitan Museum, 1984 r.
• w Lozannie, 1993 r.
• w Madrycie, 1996 r.
• pośmiertna – w Palazzo Grassi w Wenecji.

Jest laureatem „Nagrody Cesarza Japonii” przyznanej mu w 1991 r.
Tytuł doktora honoris causa ASP we Wrocławiu otrzymał w 1998 r.