Fotorelacja z wernisażu wystawy, który odbył się w piątek 1 grudnia 2017 o godz 15:00.
„Podstawowym elementem wszystkiego, co nas otacza, […] jest jednostka, ułożona, powielona lub zakomponowana w różny sposób".
Na wystawie w Ośrodku Dokumentacji Sztuki Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu prezentowane jest malarstwo, rysunki i fotomontaże Zofii Artymowskiej, powstałe w latach 70tych i 80tych. Wystawa ta jest pierwszą tak duża prezentacja prac artystki we Wrocławiu od kilkudziesięciu lat.
Zofia Artymowska - słynna artystka, znakomity pedagog. Jedna z najsłynniejszych przedstawicielek nurtu op-art w polskiej sztuce.
W swoich pracach skupiała się często na jednej bryle, podkreślając trójwymiarowość kształtów użyciem metalicznego, opalizującego lśnienia. Wysublimowana, dynamiczna kolorystyka skontrastowana z prostotą i repetycją form charakteryzują jej niepowtarzalny styl.
Tak jak w przypadku innych artystów tworzących w stylu op-art, sztuka Artymowskiej skupia się na warstwie wizualnej, złudzeniu optycznym, grze barw i form – bez ukrytych sensów i interpretacji. Artystka badała w swych pracach podział kompozycji, możliwości zestawienia różnych geometrycznych form i struktur.
ZOFIA ARTYMOWSKA (1928, Kraków – 2000, Warszawa) – malarka, graficzka (malarstwo sztalugowe, ścienne, rysunek, grafika). Studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1945-1950); dyplom na Wydziale Malarstwa w pracowni Eugeniusza Eibischa. W latach 1950-1951 pracowała w macierzystej uczelni (Katedra Perspektywy), następnie od 1952 r. na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Od 1960 r. z przerwami wykładała malarstwo ścienne i rysunek na Uniwersytecie w Bagdadzie, a w latach 1971-1981 na wrocławskiej PWSSP prowadziła pracownię malarstwa i rysunku (Wydział Projektowania Plastycznego). Od lat 50-tych przeciwstawiając się wszechobecnemu koloryzmowi spod znaku kapizmu Artymowska przystąpiła do prac nad kompozycją niefiguratywną w mozaice ceramicznej (małe formaty) i monotypii. Będzie to początek długiej pracy nad poszukiwaniem możliwości wyrazowych w granicach jednej formy. Architektura i pejzaż Iraku pogłębiły w artystce zainteresowanie przestrzenią. W połowie lat 60-tych w pracach pojawia się wyraźny rozłam pomiędzy formą niefiguratywną o charakterze organicznym, a konstruktywistycznymi poszukiwaniami. Od 1968 r. artystka uprawia technikę akrylową i odnajduje moduł jednej formy (walca), którą powiela tworząc obrazy przez zwielokrotnienia tej formy. Cykl obrazów powstałych na bazie jednej formy nazywa „Poliformami". W latach 70-tych w obrazach tych pojawiają się tendencje nadrealistyczne.
Wystawy indywidualne, m. in.: Muzeum Sztuki Nowoczesnej (Bagdad, 1967), BWA (Łódź, 1970), CBWA „Zachęta" (Warszawa, 1971, 1984), Muzeum Architektury (Wrocław, 1972), BWA Arsenał (Poznań, 1975), Fundacja Kościuszkowska (Nowy Jork, 1980), BWA (Kraków, 1984), „Poliformy" (Praga, 1988) oraz w Krakowie, Chełmie, Szczecinie.
Udział w licznych wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych, m. in.: „Intergroup 62" (Essen, 1962), „Roter Reiter" (Monachium, 1964), „Polish painting today" (Londyn, 1974), VI Festiwal Sztuk Pięknych (Warszawa, 1976), Ogólnopolska Wystawa Grafiki (Warszawa, 1981) oraz w Poznaniu, Sopocie, Bagdadzie, Londynie, Bogocie, Paryżu, New Delhi, Pekinie, Wiedniu, Kuwejcie, Kairze, Bejrucie, Holandii, Kolonii.
Realizacje polichromii na Starym i Nowym Mieście w Warszawie. Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za prace nad polichromią Rynku Starego Miasta w Warszawie (1953); odznaczenie Złotym Krzyżem Zasługi (1954).
***
Ośrodek Dokumentacji Sztuki Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu
Wrocław, ul. Traugutta 21 (wejście przez dziedziniec ASP, budynek C)
1.12.2017 – 15. 03. 2017
Wernisaż 1.12.2017 , godz. 15:00
zamieściła Aleksandra Zaczek-Gbiorczyk
