Wernisaż 25 września 2010r. godz. 16.30 Wałbrzyskie BWA " Zamek Książ "
Małgorzata Dajewska – spiritus movens i kuratorka wystawy - wymyśliła nośną formułę dla wydarzenia inspirowanego własnym, podwójnym jubileuszem : 25. lecie twórczych zmagań ze szkłem oraz pracy dydaktycznej w Katedrze Szkła Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Artystka zaprosiła do udziału w projekcie swoich wychowanków – absolwentów jedynej w Polsce uczelni artystycznej kształcącej projektantów szkła, którzy dziś są jej artystycznymi partnerami, aktywnymi twórczo „szklarzami", artystami średniego i młodego pokolenia zorientowanymi na indywidualne poszukiwania estetyczne i warsztatowe.
To dzięki zbudowaniu koncepcji wystawy wokół relacji : nauczyciel – uczniowie, prezentacja zyskuje szczególną wymowę i energię. Staje się przekazem złożonym i wielowymiarowym, nadbudowanym nad percepcją szklanych obiektów. Odsyłającym widza do kontekstów i znaczeń obrazujących tendencje warsztatowe i estetyczne oraz postawy twórcze we współczesnym szkle artystycznym. W ich różnorodności, podobieństwach, wspólnych źródłach.
Małgorzata Dajewska, uczennica prof. Zbigniewa Horbowego, bez wątpienia najbardziej znanego polskiego projektanta szkła użytkowego, pracującego twórczo w głównej mierze na potrzeby produkcji hutniczej, należy do grona artystów, którzy ponad 20 lat temu zapoczątkowali w polskim szkle nurt, w którym dominują nie-hutnicze techniki wytwarzania szklanych unikatów. Z perspektywy dnia dzisiejszego widać, że nurt ten stanowił część szerszego procesu, który doprowadził do autonomizacji szkła artystycznego wobec szkła użytkowego, tworząc jednocześnie przestrzeń dla ekspansji szklanego unikatu. Powyższy przykład ukazuje jak złożone mogą być w sztuce relacje łączące mistrza i jego uczenia. Ale uzmysławia również, na jakie meandry natrafiają wszelkie dociekania związane z uchwyceniem inspiracji w sztuce. Wyabstrahowanie dziś, w dobie niemal nieograniczonego przepływu informacji, wpływów „wrocławskiej szkoły s" ze strumienia inspiracji, które oddziałują na artystów tworzących „tu i teraz", byłoby wielce problematyczne.
Na ekspozycję składają się w przeważającej mierze formy rzeźbiarskie. Geometryczne lub nieregularne bloki szkła optycznego, kryształowego lub sodowego, często powstałe w wyniku przetapiania, łączenia na gorąco lub na zimno mniejszych elementów, poddawane następnie zabiegom obróbki i wykańczania na zimno. Do tej grupy prac należą szklane obiekty Małgorzaty Dajewskiej, prezentowane w ramach ekspozycji najszerzej. Artystka w stopniu mistrzowskim opanowała nie-hutniczy warsztat obróbki szkła. Rzeźby Małgorzaty Dajewskiej powstają z wykorzystaniem pełnej palety środków warsztatowych, jakby autorka chciała w nich zdeponować całe bogactwo szklarskiego rzemiosła. A przy tym są one wypowiedziami bardzo osobistymi, gatunkowo osadzonymi w liryce. Kompozycyjnie obiekty tworzone przez Małgorzatę Dajewską stanową zwykle połączenie mniejszych elementów zróżnicowanych pod względem formy i barw. Większość prac ma postać strzelistych lub obłych form, zamykających w swoich wnętrzach szklaną materię, zastygłą, a jednak pulsującą wewnętrznymi podziałami, strukturami pęcherzy, tajemniczych rysunków, miękką fakturą powierzchni oraz grą ciepłych kolorów. Powierzchnię szklanych rzeźb wypełniają grawerowane rysunki znaków, zdobień lub też poetyckich, często autorefleksyjnych, wypowiedzi autorki. Nie sposób nie zauważyć, że każdym, perfekcyjnie wykonanym detalem swoich prac, Małgorzata Dajewska celebruje wielobarwny, świetlisty wdzięk i urok szkła.
fragment, autor Łukasz Speruda
