od Andrzeja Kostołowskiego.
Od 4 czerwca do 26 listopada (z przerwą w sierpniu) trwa 54 Międzynarodowe Biennale w Wenecji. W tej najstarszej i największej na świecie imprezie biennalowej uczestniczy w tym roku 89 państw. Jednocześnie, w głównej wystawie tematycznej pod wieloznacznym hasłem ILLUMInationsILLUMInations rozumiane jest jako „rzucenie światła" na istotne problemy sztuki i na konteksty ich twórczości Jest to też odejście od konsumpcyjnej otoczki i powierzchownej polityki ku iluminacji tego co jest najgłębszym motywem twórczości. Jako mistrz wprowadzający w te sfery, wybrany został Jacopo Robusti Tintoretto, wielki malarz z XVI wieku, którego obrazy otwierają ekspozycję. Poza pracami uznanych już twórców takich jak Sigmar Polke, James Turrel, Cindy Sherman czy Maurizio Cattelan, są w jej blasku pokazane np. dzieła amerykanki Sturtevant czy hinduski Dayanity Singh zasługujące na uwagę a dotąd skryte w cieniu. Przeważają jednak w wystawie prace tzw. emerging artists. Pawilony narodowe do pewnego stopnia też nawiązują do wiodącej idei „rzucenia światła", które kieruje się też i na pojęcie nations. Szczególnie widać to zarówno wtedy, gdy objawiane są heroiczne postacie neoawangardy (jak Andrej Monastyrski w pawilonie Rosji), czy poruszane są newralgiczne problemy relacji Polaków i Żydów (patrz Yael Bartana w pawilonie polskim). Poza wystawami Biennale (a jest ich wraz z imprezami towarzyszącymi ponad 150), w Wenecji odbyło się na początku czerwca klika sympozjów i konferencji. Wśród nich, na Wydziale Sztuki i Projektowania weneckiego Uniwersytetu Iuav, w dniach od 5 do 6 czerwca obradowało międzynarodowe sympozjum Sztuka jako proces myślowy.
opracowanym przez szwajcarską kuratorkę Bice Curiger) prezentowane są dzieła 83 artystów. Hasło
A.K
