Jak w zdeterminowanym biologicznie, społecznie i filozoficznie świecie znaleźć skuteczną drogę ucieczki? Działania Oskara Dawickiego są nieustającym procesem oswajania się z porażką - w jej, wielkim egzystencjalnym wymiarze i wielu drobnych, codziennych odsłonach.
Dyskomfort, nieporozumienie, komplikacja - to pojęcia, na których wspiera się wyobraźnia artysty, bezproduktywność sztuki wydaje się być zaś dla Dawickiego jej najbardziej obiecującym wymiarem. Sam mówi o tym tak: "W sztuce znacznie bardziej interesująca jest jej autonomia niż użyteczność. Swoboda, jakkolwiek miała by się okazać iluzoryczna, wydaje się ciekawsza niż pragmatyczny plan (nawet polityczny). Swoboda pozwala sztuce używać także siły dyskursów politycznych, ale dla własnych celów. Wybieram sztukę autoteliczną i pozostaję na polu sztuki." Oskar Dawicki (ur. 1971 we Wrocławiu) studiował na Wydziale Sztuk Plastycznych Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu (1991-1996), jest autorem licznych performensów, fotografii, filmów wideo, instalacji i działań konceptualnych, a także współzałożycielem i członkiem grupy Azorro. Mieszka w Warszawie, współpracuje z galerią Raster.
