Anna Maria Potocka, Suzanne Prinz, Katarzyna Roj
I Nagroda w Drugim Konkursie Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów 2015Małgorzata Michałowska, Posag
(Waga, 1:38, Rzucanie, 7:02; Czyszczenie, 19:30)
Pracownia Działań Audiowizualnych i Animacji
Wydział Malarstwa i Nowych Mediów
Akademia Sztuki w Szczecinie
oraz wyróżnienie w Drugim Konkursie Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów 2015
Magdalena Łazarczyk, Na piętrze po prawej nikogo nie ma
obiekt + wideo dwukanałowe, 7:00
promotor: prof. Mirosław Bałka
Pracownia Działań Przestrzennych
specjalność: Sztuka mediów
Wydział Sztuki Mediów
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Małgorzata Michałowska, Posag (2015), wideo trzykanałowe
promotor: prof. dr hab. Kamil Kuskowski
Małgorzata Michałowska, urodzona w 1990 roku, absolwentka multimediów na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie (dyplom licencjacki obroniła na Wydziale Wzornictwa i Architektury na Zachodniopomorskim Uniwersytecie Technologicznym). Brała udział m.in. w projekcie Trzy Czte Ry! Performance! Scena jako miejsce wynegocjowane w Zielonej Górze (BWA Zielona Góra, 2015), VI Biennale Młodych w Orońsku (2012), Międzynarodowym Festiwalu INTERAKCJE w Piotrkowie Trybunalskim (2011). W 2015 roku otrzymała honorowe wyróżnienie w konkursie Najlepsze Dyplomy ASP 2015w Gdańsku.
Posag Posiadanie posagu łączy się z ogromną odpowiedzialnością – posag często służy jako narzędzie manipulacji i wywierania presji. Chcąc poczuć fizyczny i symboliczny „ciężar" pieniądza, artystka spieniężyła lokatę, założoną jej przez rodziców, w formie bilonu tak, że ich waga równała się jej własnej, odnosząc się tym samym do tradycji oraz legend, opowiadających o czasach średniowiecznych, kiedy to za kobietę płaciło się tyle złota, ile sama ważyła.
Podczas wielogodzinnej, zarejestrowanej częściowo przez kamerę akcji, artystka w samotności układała monety na wadze łazienkowej, mierząc się z namacalnością pieniądza i własnymi ograniczeniami. Rzucanie monetami było symbolicznym ukamienowaniem (artystka przeciwstawiła się woli swoich rodziców, wypłacając pieniądze z konta) oraz odnosiło się do tradycji obrzucania ryżem i monetami nowo poślubionej pary. Przedostatnim działaniem, zainspirowanym performansem Mariny Abramović pt. Balkan Baroque było czyszczenie pieniędzy – przywracanie im należytego szacunku. Ostatnim, niezarejestrowanym elementem było oddanie posagu rodzicom.
Magdalena Łazarczyk, Na piętrze po prawej nikogo nie ma (2015)
Magdalena Łazarczyk, urodzona w 1985 roku w Białymstoku. W 2013 roku ukończyła studia licencjackie na wydziale Komunikacji Multimedialnej poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego na kierunku Sztuka rejestracji obrazu. W 2015 roku obroniła dyplom magisterski na wydziale Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, zrealizowany w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki. W swoich działaniach używa różnych mediów takich, jak wideo, fotografia, instalacja. Finalistka konkursu Artystyczna Podróż Hestii (2014) oraz Biennale Sztuki Młodych Rybie Oko 7 (2013). Laureatka Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia w twórczości artystycznej (2015). Otrzymała nagrodę ZAiKS-u za najlepszą pracę dyplomową w dziedzinie sztuki nowych mediów na wystawie Coming Out 2015oraz honorowe wyróżnienie na Wystawie Najlepszych Dyplomów ASP w Gdańsku (2015). Brała udział w wystawach: Hosted Simply (Wiedeń, 2016), The Sense of the Body (FISAD 2015, Turyn), Gęsia Skórka (Dom Słowa Polskiego, Warszawa, 2015), podczas Biennale Sztuki Mediów WRO 2015 TEST EXPOSURE (Wrocław, 2015), Myths. Students / Artists / Teachers (Fondazione Pastificio Cerere, Rzym, 2014), Lekcja (Miejsce Projektów Zachęty, Warszawa, 2014), Akomodacja (Muzeum Sztuki Współczesnej, Mińsk, 2014), Gdyby się tak nie stało (w ramach projektu SOON, Spectra Art Space, Warszawa, 2014), Miłość własna. Czyli artyści kochają siebie (Państwowa Galeria Sztuki, Sopot, 2014), Nie ma ziewania #1#2#3#4 (Teatr Nowy, Warszawa, 2014), Performace (Galeria Labirynt, Lublin, 2014), Hryniuk / Koszewnik / Łazarczyk / Olszewski / Polska / Rudzin. Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu (Galeria Re Mocak, Kraków, 2013), Pewność (BWA Warszawa, 2013). Mieszka i pracuje w Warszawie.
Na piętrze po prawej nikogo nie ma Puste przestrzenie szafek, podobnie jak puste mieszkania, wskazują zawsze na stan przejściowy pomiędzy tym, co było, a tym, co ma nastąpić, pomiędzy wyjściem a wejściem, pomiędzy oczyszczeniem i ponownym wypełnieniem. Pustka jest dla nich zawsze czymś nienaturalnym. Szafki, tak jak wnętrza domów, służą temu, aby je wypełniać – albo przedmiotami, albo życiem. Kiedy znajdujemy się w pustym wnętrzu, albo zaglądamy do pustych szaf, szafek i wnęk, zaczynamy dostrzegać i odczytywać wszystkie ślady, które wcześniej były ukryte albo nieistotne. W pustej przestrzeni wszystko intensyfikuje się, nabiera znaczeń i zaczyna przemawiać. Ślady świadczą o nieobecności, przemijaniu, braku, pustce. Jak pisze Gaston Bachelard: „Jaki sens miałyby te wszystkie obrazy, gdyby nie miały sensu dwoistego? Żyją one w punkcie, w którym dom i ciało zlewają się w jedno".
serdecznie zapraszamy do Centrum Sztuki WRO
wystawa potrwa do 3 kwietnia
zdjęcia udostępnieone przez Centrum Sztuki WRO
informacja: Paweł Lisek, zamieścił: Leszek Sołtys
