Finisaż wystawy: A World That Is No Longer There

Znaczące zmiany, które zdominowały sferę społeczną w ciągu ostatnich trzech lat, wpłynęły na dzisiejszą rzeczywistość w skali globalnej. Historyczna luka sprowokowana przez globalne wydarzenia, które w gorączkowy i chaotyczny sposób pojawiły się na początku drugiej dekady wieku, zmieniła sferę codzienności w niepewną symulację, skalującą się do tego stopnia, że poprzedni świat trudno już sobie przypomnieć. Coś, co kiedyś było znajome i zwyczajne, zmutowało w swoje nieznane echo, o wiele bardziej złowrogie i niesamowite.

Wystawa prezentuje prace doktorantów Szkoły Doktorskiej ASP Eugeniusz. Większość pokazanych prac powstała w latach 2020-2023, czyli w szczególnym okresie czasu, który został naznaczony globalnym stanem wyjątkowym. To, czego wdrożenie i zaakceptowanie przez społeczeństwo mogło zająć dziesiątki lat, stało się rzeczywistością w ciągu zaledwie kilku lat. Badania i praktyka artystów biorących udział w wystawie przebiegały równolegle do tych precedensowych czasów. Ich prace mogą być postrzegane jako świadectwa tej nowej rzeczywistości naznaczonej niepewnością i chaosem.

Próba dostosowania się do nowych okoliczności wymaga zastosowania zapamiętanych ram społecznych, które jednak czasami wymagają rewizji. Niektórzy z artystów prowokują rzeczywistość w oparciu o tę nieprzystawalność. Działania takie jak użycie aparatu fotograficznego jako dziennika pandemii w nieznanej rzeczywistości (Kwarantanna, Miruna Gheordunescu) czy próba wyjaśnienia niepewnej rezydencji artystycznej w epoce cyfrowej (Zadzwonię do ciebie, jak dojadę, Małgorzata Goliszewska) można uznać za ćwiczenia w rozszyfrowywaniu powierzchni naszego królestwa. Z drugiej strony, niektórzy artyści traktują to badanie nowej rzeczywistości jako przestrzeń spekulacji, tworząc nowe hybrydowe krajobrazy zamieszkane przez nasze cyfrowe i fizyczne ciała (Ashen Lands, Ali Alperen Şahin). Inni podejmują to wyzwanie powodowani potrzebą ponownego połączenia się z ziemią i tym, co bardziej ludzkie, tworząc interwencje w miejscu (Karolina Sara Gardzilewicz), żywe archiwa (Aleksandra Pulińska) lub kolaboracje międzygatunkowe (Pablo Ramírez González). Jasmin Schaitl pozwala nam odczytać dodatkową warstwę znaczeń na przecięciu wspomnień i ich rzeczywistej reprezentacji, a Weronika Trojańska zajęła się zbiorowym procesem śmiechu, pytając o rolę pamięci w kontekście wielości i ucieleśnionego przechowywania.

Próbując uchwycić rzeczywistość w biegu, nie popadając w werdykty czy konkretne diagnozy, niektórzy artyści próbują ogarnąć zmianę, by przeformułować lub zdekonstruować stereotypy kobiecości (Matylda Bruniecka) czy męskości (Fragile Masculinity, Grzegorz Bibro). Niektóre z nich tworzą sposoby współpracy biomaterii z technologią (Fania Kolaiti) lub mapują i eksplorują motywy związane z poznaniem (Laura Adel) i fizyką (Dawid Żynda).

Pewne momenty w historii mogą istnieć jako luki, niewspółmierne przebłyski czasu, których nie da się odczytać ani po fakcie, ani w trakcie ich trwania. Teoria czarnej skrzynki w cybernetyce, używana do opisu natury systemów sztucznej inteligencji, takich jak ChatGPT, przywołuje podobne

doświadczenie. Towarzyszy mu poczucie nieznajomości związane z faktem, że wejścia i wyjścia są jedynymi sterowalnymi, dostrzegalnymi i zrozumiałymi częściami systemu. Sam proces pozostaje tajemnicą.

Pablo Ramírez González Kurator/ Artysta

Kuratorzy: Pablo Ramirez Gonzalez, Marta Siemińska, Zofia Pałucha

Grafika:Matylda Bruniecka

Artyści: Jasmin Schaitl, Ali Alperen Sahin, Karolina Gardzilewicz, Laura Adel, Dawid Żynda, Miruna Gheordunescu, Weronika Trojańska, Pablo Ramirez Gonzalez, Jack Williams, Aleksandra, Pulińska, Grzegorz Bibro, Matylda Bruniecka, Fania Koaliti