Wystawa prof. Małgorzaty Dajewskiej i prof. Piotr Błażejewskiego w Muzeum w Sosnowcu.
6 września 2018 w Muzeum w Sosnowcu odbył się wernisaż wystawy "Dopełnianie". Wystawa prezentuje unikatowe, wykorzystujące zjawiska optyczne, szklane kompozycje prof. Małgorzaty Dajewskiej i malarstwo prof. Piotra Błażejewskiego. Twórcy od wielu lat łączą działalność artystyczną z pracą naukową i pedagogiczną na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tworzą także artystyczny tandem. Ich wspólne przedsięwzięcia pozwalają na oddziaływanie i wzajemne przenikanie odmiennych rodzajów sztuki.
Wystawa potrwa do 28 października 2018r.
Alians artystyczny Małgorzaty Dajewskiej i Piotra Błażejewskiego, to bez wątpienia bardzo czytelny zbiór rozstrzygnięć kompozycyjnych, spójnych w kwestiach proporcji, stosunku czy kolorytu.
W zasadzie nawet sam tytuł, wraz ze swoją wprowadzającą funkcją, nie jest potrzebny do tego, by odnieść wrażenie, iż szklane realizacje Małgorzaty Dajewskiej i obrazy malarskie Piotra Błażejewskiego są do siebie zbliżone. Relacja określana tymi podobieństwami pozwala odczytywać je jako współdopełniające się wzajemnie czy nawet dopowiadające się lub uzupełniające. Należy jednocześnie powie dzieć, że mowa tu o uzupełnieniach, które w żadnej mierze nie rekompensują braków. Są one raczej dopowiedzeniami lub komentarzami wynikłymi z odmiennych spostrzeżeń, których intencja dotyczy sensów przemijania, konfliktu, śmierci, oczekiwania, trwania czy wieczności. Rzeczą szczególnie istotną wydaje się być to, że zawierający się w dziełach Małgorzaty Dajewskiej
i Piotra Błażejewskiego namysł nad kwestiami metafizycznymi prowadzi do podobnych rezultatów
w kontekście doboru środków wypowiedzi, wynikłych z podobnej logiki czy intuicji. Widoczne cechy określające kompozycje obojga artystów (geometria określona silnym podziałem, koloryt, kontrast) są z kolei dopełnieniem odniesienia się w swojej twórczości do takich kategorii jak przenikliwość, przeźroczystość czy stan wypełnienia. Przeźroczystość nie dotyczy tu jednak wewnętrznej właściwości samego szkła, podobnie jak nie dotyczy stanu powierzchni barwnej w wymiarze faktury malarskiej. Podobnie jak pozostałe przywołane kategorie dotyczy ona raczej pewnego balansu czy innymi słowy tego, iż twórcy eksplorują obszar pomiędzy ekstremalnym nasyceniem i jego brakiem. Miękkość, półprzezroczystość i przenikliwość współdopełniają się z analityczną jednolitością mogącą uchodzić za paradygmat.
Andrzej Mazur „Współdopełnienie"
zamieściła AZG
