Świat Zabaw, Paweł Czekański

Żyjemy w świecie zabaw, bawimy się nowymi technologiami, latamy w kosmos, kłócimy między sobą, zabieramy „zabawki” i bijemy. Gramy o wpływy, pieniądze, władzę, wszystko to stojąc nad przepaścią, w obliczu katastrofy i rychłego końca. Niby zdajemy sobie sprawę z zagrożeń, nic z tym jednak nie robimy. Każdy już się do tego przyzwyczaił. Nudzi nas cała sytuacja, mamy ważniejsze rzeczy do zrobienia. Żyjemy w świecie, który już płonie. Zastanawia mnie, czy próba gaszenia pożaru, nie roznieca ognia jeszcze bardziej? Czy idąc za Fryderykiem Nietzsche, poddając się fatalizmowi, odpuszczając, rezygnując, nie rozważamy, aby pozwolić światu spłonąć, po to by odrodził się na nowo w lepszej, zdrowszej wersji?

Przepracowując współczesne zagadnienia egzystencjalne, konkluzja nasuwa się sama. Myliliśmy się, że jako ludzkość wypracowaliśmy podstawowe zasady społeczne, doszliśmy do konsensusów, że mimo kryzysów może jest jeszcze nadzieja na konsolidację całego społeczeństwa międzynarodowego, że wspólnymi siłami zdołamy jeszcze się uratować.

Jesteśmy w ostatecznym momencie podjęcia refleksji i dokonania zmian. Być może to właśnie nowy egzystencjalizm jest szansą na zmianę mentalności. Jeśli zdążymy przepracować fatalną sytuację, w jakiej się znaleźliśmy na własne życzenie, pogodzimy się z porażką, przestaniemy udawać i zaklinać rzeczywistość, zaczniemy działać razem i w odpowiednim kierunku.

Współpraca kuratorska: Joanna Kobyłt
Plakat do wystawy: Piotr Olejarz