Laboratorium Przestrzeni Scenograficznych
Pracownia Dyplomująca
Program i cel
Scenografia to złożony proces twórczy, a my w ramach pracowni, laboratorium, w działaniu poszukujemy nowych form i narzędzi. Z historii czerpiemy doświadczenia i szukamy powiązań ze współczesnością, kontekstów w sztuce, nie tylko teatralnej. Szukamy inspiracji w koncepcjach performerskich, instalacyjnych sztuce konceptualnej i ciągle pojawiających się nowych technologiach zarówno online jak i offline. Staramy się zrozumieć równoprawne role, poznać relacje pomiędzy mediami wypowiedzi. Poszukując indywidualnego języka konfrontujemy relacje pomiędzy artystą a działem, zwracamy uwagę na proces twórczy jak i sam odbiór i uczestnictwo widza w tych procesach. Zachęcamy do wyjścia poza tradycyjne myślenie o scenografii.
Uwrażliwieni na relacje pomiędzy człowiekiem [human] i obiektem [non-human] także tym niematerialnym, patrzymy na przestrzeń wraz z jej fizycznym i społecznym uwarunkowaniem. Jednocześnie nie pomijamy warsztatu scenografa, praktycznych umiejętności realizacji projektów. Zwracamy uwagę na proces koncepcyjno-projektowy realizacji. Dzięki Laboratorium 313P mamy dostęp do prawdziwej sceny teatralnej z całą zaawansowaną techniką oświetleniową i multimedialną w tym obiektami i rzeczywistością 3D, VR. Staramy się być interdyscyplinarni
Przedmioty
Technologie świetlne
dr Damian Banasz, ad. – Świadomość roli światła w kreacji wypowiedzi artystycznej, stwarza potężne narzędzie, jakie zyskuje scenograf. Podczas zajęć, stawiane zadania nie polegają na przeniesieniu naturalnego zjawiska jakim jest światło, do zamkniętej przestrzeni. Osoba studiująca ma próbować wykreować nastrój odpowiedni dla danej chwili, korzystając z technicznych możliwości tworzenia sztucznego światła, doskonali swoje umiejętności w tym zakresie.
Narzędzia intermedialne
mgr Sebastian Siepietowski, as. – osoby studiujące zapoznają się z multimediami i narzędziami cyfrowymi. W kontekście działań intermedialnych rozszerzają swoje kompetencje o nowe technologie i społeczne konteksty. W zależności od własnych koncepcji rozwijają swój warsztat. Pracując równolegle w dwóch rzeczywistościach online i offline, starają się zrozumieć ich równoprawne role, rozpoznać zachodzące relacje pomiędzy nimi oraz szukać nowych form dialogu artystycznego.
Strategie Artystyczne
dr Robert Sochacki, ad. – osoba studiująca patrzy na otaczającą go rzeczywistość przez pryzmat artystycznej wypowiedzi. Stara się wniknąć w otaczającą nas rzeczywistość i rozpocząć swoisty research artystyczny. Na pierwszym miejscu stawiamy na koncept. Celem jest samodzielne rozpoznawanie kontekstów, właściwy wybór środków i zaprojektowanie realizacji własnej koncepcji artystycznej. W procesie realizacji bardzo ważną rolę odgrywa obrona własnych idei i założeń. Trzymanie się podjętych strategii artystycznych, ale także otwartość na pracę w zespole. Ta umiejętność jest dziś bardzo potrzebna, zarówno w roli scenografa, jak i współczesnego artysty.
Zapisy
Wrażliwość na otaczającą rzeczywistość. Otwartość na działanie w grupie i na społeczne zaangażowanie. Chęć podejmowania nowych wyzwań artystycznych jak i poznawczych i narzędziowych. Twórcze podejście do koncepcji sztuki, scenografii.
Lektury
- Między estetyzacją a emancypacją: praktyki artystyczne w przestrzeni publicznej, red. nauk. Dorota Koczanowicz, Mateusz Skrzeczkowski. Wyd. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej, cop. 2010
- Publiczna przestrzeń dla sztuki?, pod red. Marii Anny Potockiej. Wyd. Kraków : "Bunkier Sztuki" : "Inter Esse" ; Wien : Triton Verlag, 2003
- Arnheim Rudolf, Sztuka i percepcja wzrokowa, Słowo/obraz terytoria, 2005
- Wassily Kandinsky, O duchowości w sztuce, tłumaczenie Stanisław Fijałkowski, Wyd. Sopot: Państwowa Galeria Sztuki, 1996
- Monika Bakke, Sztuka i estetyka posthumanizmu, Poznań 2010
- Bakke Monika, Ciało otwarte. Filozoficzne reinterpretacje kulturowych wizji cielesności, Wydawnictwo Naukowe Instytutu Filozofii UAM, Poznań 2000
- Monika Bakke, Bio-transfiguracja. Sztuka i etyka posthumanizmu, UAM, Poznań 2010
- Sitkiewicz Piotr, Polska szkoła animacji, Słowo/Obraz/Terytoria, Kraków 2013
- Narracje, estetyki, geografie. Fluxus w trzech aktach, wyd. Krytyki Politycznej, 2015
- Jerzy Kaczmarek, Joseph Beuys, Od sztuki do społecznej utopii, Poznań 2001
- Małgorzata Jankowska, Wideo, wideo instalacja, wideo performace w Polsce w latach 1973-1994, Neriton, Warszawa 2004.
- Tadeusz Pawłowski, Happening/Performance, Warszawa 1988.
- Grzegorz Dziamski, Awangarda po awangardzie. Od Neoawangardy do postmodernizmu. Od neoawangardy do postmodernizmu, Poznań 1995
- Anna Zaidler-Janiszewska, Sztuka i estetyka po awangardzie a filozofia postmodernistyczna, Warszawa 1984
- Ryszard W. Kluszczyński, Społeczeństwo Informacyjne. Cyberkultura. Sztuka Multimediów, Rabid, Kraków 2001
- Andrzej Gwóźdź, Technologie widzenia, czyli media w poszukiwaniu autora: Wim Wenders, Universitas, Kraków 2000
- Lawrence Lessig, Wolna Kultura, Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 2005
- Richard Schechner, Performatyka, wstep, Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych Wrocław 2006
- Hal Foster, Powrót Realnego, Awangarda u schyłku XX wieku, przekład: Mateusz Borowski, Małgorzata Sugiera, Universitas, Kraków 2010
- Guy Debord, Społeczeństwo spektaklu oraz Rozważania o społeczeństwie spektaklu, tłumaczenie Mateusz Kwaterko, PIW, 2006
- wrocenter.pl
- aec.at
- magazynszum.pl
- magazynpismo.pl
- format-net.pl
- powidoki.asp.lodz.pl
- art21.org
